بین همه ی آدمایی که بهشون مظنونم یه اسم بولد قرمزه
داییمه ولی حتی به طرز رفاقتمون شک دارم
میدونی یه جایی تو کتاب پژمان تیمور تاش بود " تو که لبه ی پرتگاه واستادی هی اون ته و نگا نکن که بترسی اگه پام بلرزه چی موظب لگد پشت سریت باش"یه چیزی تو همین مایه ها
از وقتی زندگیم شد این آشغالی که هست به همه شک کردم به داییم بیشتر
قد تموم آرزوهایی که داشت تو دلش از وقتی هم سن من بود بهش شک کردم
نه اینکه بخوام بگم آره وای چه کار مضخرفی داییمه دیگه حلال زاده هم به دایش میره منم همون عنم اگه حساب کنیم و بخوام الان طی یه اعتراف جانانه از خر شیطون بیام پایین
ولی آرزو های مرده آرزوهایی که فقط از آررزو بودنشون رد پاشون تو خوابت مونده ترسناکت میکنن چون مشخص نیست چقد جنم داری چقد جنم داشتی اصنچون مشخص نیست از یه دیروز خیلی دور چرا خر کشش کردی تا اینجا دیروز چی شد که نتونستی امروز به جای جای خالی اون چیز خودشو بیاری؟
منم نمیدونم دیروز چی شد که امروز با دستای خالی ، کله ی خالی، یه کالبد خالی واستادم جلو روی همه
نمیدونم چقد جنمشو دارم
چن تا آدمو میتونم از لبه ی این پرتگاه پرت کنم پایین ؟ یا اولیش خودمم؟
لنت تازه الان تصمیم گرفتم بگم "من و داییم عینهو همیم حتی"
شاید
شاید
شاید
ولی از ته دل دلم میخواد که ای کاش تو آرزوهامون مٍث هم نباشیم
درباره این سایت