دردا و روزای سخت عینهو همون آنتی بیوتیکایین که باید کیلو کیلو بدم پایین و هردفه قبل از قورت دادن از خودم بپرسم " ینی میره پایین یا میونه راه بالا میارم همشو؟"
و وقتی با کمال خوشحالی به جعبه ی درحال اتمام قرصام نگاه میکنم و توی دلم میگم"دیگه تموم شد روزای نکبتی مریضی" فرداش دوباره کارم بهشون لنگ میشه یه مرضِ دیگه ای گریبونمو میگیره و منم پناه میارم کنج و گوشه نبرد با شیطان اعظم"حضرت آنتی بیوتیک"
اصن این چه کنجیه که توش باید بجنگی
ما از درد به درد پناه میاریم
از بدبختیای خودمون به بدبخیایِ یه مشت به گمون خودمون از ما بدبخت تر
درباره این سایت